در جزیره ای زیبا تمام حواس زندگی می کردن.شادی.غم.غرور و عشق و..........
روزی خبر رسید که به زودی جزیره به زیر اب فرو خواهد رفت. همه ساکنین جزیره قایق هایشان را اماده و جزیره را ترک کردند.
وقتی جزیره به زیر اب رفت ؛عشق از ثروت که قایق با شکوهی داشت کمک خواست و گفت:((ایا می تونم با تو همسفر شوم؟))
ثروت گفت: من مقدار زیادی طلا و نقره دارم و جایی برای تو ندارم.
عشق از غرور که با یک کرجی زیبا راهی مکانی امن بود کمک خواست. غرور گفت: نه چون تمام بدنت خیس و کثیف شده و قایق
زیبای مرا کثیف خواهی کرد.
غم در نزدیکی عشق بود پس عشق به او گفت: (اجازه بده که با تو بیام). غم با صدای حزن الود گفت:اما من خیلی ناراحتم و
احتیاج دارم تنها باشم . عشق سراغ شادی رفت و او را صدا زد اما او انقدر غرق شادی و هیجان بود که حتی صدای عشق را
نشنید.
اب هر لحظه بالاتر می امد وعشق دیگر ناامید شد که ناگهان صدایی سالخورده گفت: من تو را خواهم برد. عشق از خوشحالی
فراموش کرد نام پیرمرد را بپرسد و سریع سوار قایق شد. وقتی به خشکی رسیدند پیرمرد به راه خود ادامه داد و عشق تازه
فهمید که چقدر به گردن پیرمرد حق دارد.
عشق نزد علم رفت و گفت: ان پیرمرد کی بود که جان مرا نجات داد؟ علم پاسخ داد: زمان . عشق با تعجب پرسید: چرا زمان
به من کمک کرد؟؟؟
علم لبخندی خردمندانه زد و گفت:
((زیرا تنها زمان قادر به درک عظمت عشق است))
قشنگ می نویسی.موفق باشی
بد اونوقت بعضیا هستن که میگن زمان اهمیتی نداره! خودت که میدونی؟
سلام .
خیلی خوب بود.
من معمولا به هر وبلاگی که اسم نویسندش غزال باشه سرمیزنم.
چون منو یاد یه نفر میندازه.
برات آرزوی موفقیت میکنم.
در جمع کسان هم نفسی نیست
تا همنفسان هم نفسی نیست
ماندست به ره دانه تسبیح
سر پنجه ی فریاد رسی نیست
متن بسیار زیبایی نوشتی
ممنون که به من سر زدی
من آپ کردم خوشحال میشم به ما سر بزنی
موفق باشی